Afgelopen zaterdag mochten we aantreden voor onze eerste officiële thuiswedstrijd van dit seizoen in ons eigen stadion, De Körref. De tribunes zaten vol en de grasmat lag er perfect bij. Alle ingrediënten voor een mooie clash. Na de moeizame wedstrijd van vorige week tegen Sneek, mochten we ons vandaag revancheren tegen de mannen uit Doetinchem. In de voorbereiding hadden we nog tegen ze geoefend, dus we wisten wat ons te wachten stond.
De warming-up verliep ietwat rommelig doordat we niet echt wisten of we nou van 1 naar 10 moesten opstellen aan de achterlijn of van 10 naar 1. Je leest natuurlijk van links naar rechts, maar goed, wat voor mij links is, is voor iemand die tegenover mij staat rechts. En als je het vanuit het publiek bekijkt is dat natuurlijk andersom dan vanuit de coaches. Uiteindelijk ging iedereen maar gewoon ergens staan. Verder deed Christof nog een verwoede poging om er een leuke karaoke avond van te maken, maar dat lukte ook niet echt.
We begonnen de eerste set met Jorne, Tijn, Rick, Jip, Ruud en twee Brammen (of Brams). De passing lag goed, Bram kon de aanvallers optimaal bedienen en we gingen goed van start. We gingen eigenlijk de hele set aan kop, en stonden zelfs 21-17 voor. Toch ontbrak er wat felheid in het team en ging onze aanvalsefficiëntie omlaag. Hierdoor lieten we Orion langszij komen, en ze wonnen de set met 22-25.
Het was zaak dat we scherper begonnen aan set 2. Deze set begon Rikus op de spelverdeling en Brent op de diagonaal. Gedurende de set kwam Martijn ook in het veld. Wederom wisten we de hele set een voorsprong vast te houden, maar toch waren er nog verbeterpunten. Bij Orion speelt een oud teamgenoot van Jip van Team Papendal (niet te verwarren met Talent Team Papendal). We hadden in de voorbespreking al benoemd dat hij een belangrijke aanvaller is, en dat we moesten zorgen dat hij niet teveel rechtdoor langs het block kon slaan. Nadat hij dit een keer of drie gedaan had zei ik boos tegen Rikus: ‘zet dat block nou eens dicht!’. Waarop Rikus zei: ‘uhh dat doe ik maar hij slaat over me heen…’ Tja, het leven is ook niet altijd makkelijk als je 179,4 cm lang bent. Dat beseffen we ons maar al te goed. Gelukkig wisten we de voorsprong vast te houden en wonnen we met 25-17.
In set 3 gingen we met twee libero’s spelen (niet tegelijkertijd, want dat mag niet). Ruud voor de servicepass en Dennis voor de verdediging. Ook deze set stonden we voortdurend voor, maar Orion bleef dichtbij. Het gat was steeds rond de 2 punten. We wonnen de set met 26-24. In de vierde set keken we voor het eerst tegen een achterstand aan, maar dit wisten we net op tijd om te draaien, en deze werd gewonnen met 25-23.
3-1 winst dus! Nog voldoende werk aan de winkel om wat meer vertrouwen en rust in het team te krijgen, maar gelukkig kunnen we wel weer 3 punten bijschrijven.
Komende zaterdag staat ‘The clash of the Schurkens’ op de planning! We nemen het dan in de beker op tegen Limax H2 (blijkbaar noemen ze zichzelf ‘zaterdag heren 1’?!? ik volg het niet meer hoor). Zoals menig voetballer er altijd van droomt om in de Johan Cruijf Arena of in Camp Nou te mogen spelen, heb ik dat met Sportzaal Linne, elke keer weer kippenvel als je daar binnen loopt! (Van de kou dan). Gekkigheid, altijd gezellig daar! We hopen jullie zaterdag weer te zien, bedankt voor de support.
‘Eén voor allen, allen voor één!’
El Capitan
